-Simboli-

• 2Ovo se svidja korisnicima: mcrule, natrix
  
  Registruj se da bi pohvalio/la poruku!

Natrix,
Pomenula si simbol bisera i školjke, u smislu povezanosti sa duhovnim blagom.
Dodajem da sedef, unutrašnji sloj biserne školjke, zovu "Majka bisera". Često se kao materijal koristi u crkvenoj umetnosti. Sveti oci su Bogorodicu poredili sa školjkom koja nosi Božanski biser. Biser, takođe, predstavlja Carstvo nebesko, kao i čistotu vere, ali i čistotu srca, duše i uma.
"In a Christian New Testament parable, Jesus compared the Kingdom of Heaven to a "pearl of great price" in Matthew 13: 45-46. "Again, the kingdom of heaven is like unto a merchant man, seeking goodly pearls: Who, when he had found one pearl of great price, went and sold all that he had, and bought it.
The twelve gates of the New Jerusalem are reportedly each made of a single pearl in Revelation 21:21, that is, the Pearly Gates. "And the twelve gates were twelve pearls; every several gate was of one pearl: and the street of the city was pure gold, as it were transparent glass."
Pearls are compared to holy things, in Matthew 7: 6. "Give not that which is holy unto the dogs, neither cast ye your pearls before swine, lest they trample them under their feet, and turn again and rend you."
http://en.wikipedia.org/wiki/Pearl



"In Hindu culture, pearls were associated with the Moon and were symbols of love and purity. Hindu texts say that Krishna discovered the first pearl, which he presented to his daughter on her wedding day.
Islamic tradition holds pearls in even higher regard. The Koran speaks of pearls as one of the great rewards found in Paradise, and the gem itself has become a symbol of perfection.
Christianity also adopted the pearl as a symbol of purity. Many of these ideas have come down to us in pearl lore and legend, and persist even today. For example, pearls are often associated with brides and weddings -- a concept possibly dating all the way back to Krishna and the wedding of his daughter. Pearls are also said to symbolize tears, to provide love and fertility, to symbolize purity, and to ward off evil."
http://www.pearl-guide.com/pearls-in-myth.shtml



"Biser nastaje tako što strano telo uleti u meso školjke i ona počinje da se žestoko brani, nabacujući oko uljeza tanke slojeve sedefa. Što joj više neprijatelj smeta, ona sve intenzivnije pruža otpor i biser je sve krupniji a njegov omotač jači."
http://www.danas.rs/20040313/periskop1.html

• 0Niko još nije pohvalio poruku.
  Registruj se da bi pohvalio/la poruku!

Ono što sam zaboravila o simbolu i potrazi za blagom:
-Putovanje u središte zemlje.- egzotična pustolovina
-Putovanje u središte sebe- ezoterična pustolovina

Školjka
Je simbol, ženskog, jin, principa, rodjenja, regeneracije života, ljubavi, plodnosti...Takodje može biti i simbol uskrsnuća (grčko-rimska simbolika), čulne strasti, al i dualnosti kao dve polovine školjke koje čine jednu kao duh i telo...Amblem je Afrodite/Venere

Biser
Je simbol Meseca (moći vode i esencije Meseca), jin princip, upravitelj plime i oseke,
Biser kao embrion u utrobi majke, plodnost, kosmički život, životodavna moć velike majke, simbol, inicijacije, pravde, mudristi, Za biser se nekada smatralo da nastaje prodiranjem munje u školjku, pa je smatran za sjedninjenje dva elementa vatre i vode, a obe su oplodjajne sile,.
Biser takodje simbolizuje i čistotu, nevinost, devičanstvo, povučenu prirodu,
Plameni biser kao sjedinjenje vatre i vode je istočnjački simbol savršenstva. I kristalizacije svetlosti, .transcendentne mudrosti, duhovnog savršenstva, prosvetljenja..
Beli biser je -teško stecivo blago-, duh, prosvetljenje, mudrost. Kod hrišćana, biser je skrivena gnoza, duhovna milosti, devičanstvo, u Islamu: nebo, u Kineskoj tradiciji: jinski princip, besmrtnost, duhovni potencijal, genijalnosti...
Plameni biser, simbolizuje čovekovo traganje za stvarnošću, duhovnom otvaranju...

Kad sam već spomenula simbol školjke i bisera a one idu zajedno sa vodom (okean, more) spemenuću i simboliku voda da bi se celovito sagledalo to trojstvo

Vode (More, Okean)
Praiskonske vode, primarni haos, beskrajno kretanje, izvor žiovota, svih egzistencijalnih potencijala, voda je tečna svetlost, prvi oblik materije, anima mundi (arhetip velika majka) misterije, u Islamu bezgranična božanska mudrost. Dva mora, jedno slatkovodno i sveže drugo slane vode i gorko, simbol su neba i zemlje, više i niže, vode koje u početku behu jedno, slano more je egzoterično znanje, a slatko ezoterično..Tao vode su simbol praiskonskog neiscrpnog.
Uranjanje u vodu simbolizuje povratak u praiskonsko stanje čistote, i uranjanje duše u manifestni svet.
Roniti znači tragati za tajnom života, najvećom misterijom....Hodanje po vodi je simbol, prevazilaženja uslova pojavnog sveta (svi veliki mudraci su hodali po vodi), Simbol prelazenja preko vode je prelazak iz jednog ontološkog stanja u drugi..voda je simbol i spajanja i razdvajanja, vatra i voda kao dva principa su povezane kao nebo i zemlja, voda i vino označavaju mešanje ljudske i božanske prirode.
Podzemne vode su simbol, haosa...voda koja je uzburkana simbol je previranja u čoveku,
A duboke vode su simbol podzemnog sveta ili sveta natprirodnih bića.

U svakom slučaju školjke biser i vode ako se provlače kroz snove, umetnost, pisana dela, predstavljaju čovekovo traganje za duhovnim, za ezoteričnim....i misterijom života....

• 3Ovo se svidja korisnicima: tuzor, mcrule, natrix
  
  Registruj se da bi pohvalio/la poruku!

Heart

---

The heart symbol, known today throughout the western world as the symbol for love and affection, has actually been has been evolving both in shape and meaning for thousands of years.

The shape is thought to be a combination of ideograms. It incorporates the symbols for fire or flight from the middle ages along with its equivalent counterpart from the open sign structures. It then combines the symbol for togetherness to form the modern icon.

Historically, the meaning of the heart symbol grew from its use as a religious icon. Ancient Egyptians called the heart symbol Ieb, believing it was the center of all consciousness, the center of life itself. It was the only organ not removed during mummification. Among Christians, it stands for charity, hope or forgiveness as is the case in the Sacred Heart. Buddhists, Muslims, Hindus, Taoists, Celts and others religions have used the heart icon in some form. Generally speaking, the heart was the center of thought, emotion or the soul, the center of one's being.

Today, although most of the religious icons and meanings endure, the Western world has adopted the heart as the official symbol of love. A few exceptions should be noted. Amongst Americans, growing concern with their growing waistlines, has prompted many restaurants to include healthy choices on their menus indicated by a heart symbol. Finally, in Sweden, don't expect romance in the room with the heart on the door. Sweden associates the heart symbol with rest rooms.

http://symboliccreations.com/Heart.htm

---

In ancient Greece the heart sign (together with the flower) was related to , the lyre, the attribute of Eros, the god of sexual love, around 600-400 B.C. Later, the attribute of Greek Eros, his Roman counterpart Amor, and even Cupid (Latin = desire) was changed to the bow and arrow. On a Greek amphora from around 500 B.C. one can see used as leaves of a wreath placed on the head of Dionysos, the god of wine and feasting.
The heart sign is also used in Africa: see and .
In early heraldry it is not uncommon. It is found, for example, on the coat of arms of Magnus Ladulås from the thirteenth century, a Swedish king known for his work to ensure the safety and sanctity of women, and to put an end to the habit of knights and soldiers to take what they wanted from the peasants.

http://www.symbols.com/encyclopedia/20/2018.html

---

In mythology, spirituality and religion
In religious texts the heart has historically been ascribed much mystical significance, either as metaphor or as an organ genuinely believed to have spiritual or divine attributes.

In Egyptian mythology, the heart portion of the soul was weighed in a balance against the feather of Ma'at, symbolising truth, in the judgment of the dead in the Egyptian Book of the Dead. Egyptian sources do not actually reveal whether the heart had to be lighter or heavier than the feather for the deceased to pass into paradise - all depictions show only the weighing of the heart, not the actual results, heavier or lighter.

Similarly, in the Bible, this idea emerges in the earliest passages; Genesis 6:5 situates the thoughts of evil men in their hearts, and Exodus 5 through 12 speak repeatedly of the Lord "hardening Pharaoh's heart." By this it is meant that God made Pharaoh resolve not to let the Israelite slaves leave Egypt, in order to bring judgment against Pharaoh and demonstrate his power: "'Go to Pharaoh, for I have hardened his heart and the hearts of his officials so that I may perform these miraculous signs of mine among them'" (Exodus 10:1). In the Book of Jeremiah 17:9, it is written that the "heart is deceitful above all things, and desperately wicked," and that the Lord is the judge who "tries" the human heart.

The Sacred Heart of Jesus and the Immaculate Heart of Mary are traditional Roman Catholic devotional images.

In early science and philosophy
Many classical philosophers and scientists, including Aristotle, considered the heart the seat of thought, reason or emotion, often rejecting the value of the brain.

The Stoics taught that the heart was the seat of the human soul.

The Roman physician Galen located the seat of the passions in the liver, the seat of reason in the brain, and considered the heart to be the seat of the emotions. While Galen's identification of the heart with emotion were proposed as a part of his theory of the circulatory system, the heart has continued to be used as a symbolic source of human emotions even after the rejection of such beliefs.

These themes were reiterated in the European Middle Ages.

http://en.wikipedia.org/wiki/Heart_(symbol)

---

• 1Ovo se svidja korisniku: mcrule
  
  Registruj se da bi pohvalio/la poruku!

Alhemijski simboli

Simbolizam alhemijskog mišljenja, predstavlja njegov fizički život,i normalan način izražavanja tog mišljenja. U alhemiji simbol je znak i alegorija, i metafora i heruistično sredstvo (pronalaženje simbola uvek označava skrivanje ili otkrivanje tajne. Stvaranje simbola predstavlja i uzvišenje zemaljskog objekta i otkrivanje njegove tajne izražene simbolom.)..U alhemiji simbol nije tako tesno vezan za objekat. U zavisnosti od okolnosti, moguća su različita tumačenja. A u alhemijskim traktatima sve je povezano sa ciljem da se od neposvećenih sakrije smisao alhemijskih recepata i tako onemogući njegovo reprodukovanje a to je bio inače i problem u analizi alhemijskih tekstova.
Simbol je dvostruk: racionalni koji je vezan za konkretne hemijske transmutacije, i iracionalni, kao transmutacija iz zemaljskog na kosmički nivo....
Sakralno značenje nekih sibmola zaista primorava i sam govor alhemije da zvuči kao drevna mistika polifonija...Simboli mogu biti geometrijski i verbalni..Svaka od recimo dvanaest alhemijskih operacija imaju svoje grafičke predstave. Organski svet se u alhemiji završava ljudskim personifikacijama npr.(živa-Merkur-ženski princip). Prikazi u simbolima plastično se nameću svedočeći o alhemijskoj utopiji orjentisanoj prema budućnosti iako živi u sadašnjoj ovominutnosti. U alhemiji simbol je red unesen u svet.

Simbolotvorna priroda mišljenja uopšte uzevši izvodi problem van okvira konkretne istorijske realnosti u svet trajnih arhetipskih konstrukcija.
Nešto se izjednačava sa nečim identifikuje sa nečim. Simbolična slika je ukorenjena u čulnom refleksu stvarnosti. Atribut uz simbol čini simbol unikatum.
Simbol je prožimanje ideje slike stvari i same stvari, njen takoreći konstruktivni princip, kao njen smisao.Često su simboli razliveni u mnoštvu interpretacija koja se i medjusobno mogu potirati.

Neke od karakterističnih simboličnih formi srednjovekovne alehemije:

Kamen mudrosti je kompeksan simbol, hijararhije kosmosa, i stihija koja se odražavava na čoveka i u čoveku, i težnja čoveka ka višim sverama, simbol je dualne muško-ženske prirode...Kruna je alhemijskog rada. Termin se počeo upotrebljavati u XVIII veku..Simbol je duhovnog i materijalnog ostvarenja, simbol urodjenog znanja,večnog života....cilj alhemijskog dela kojim se ostvaruje transmutacija, drugi naziv je usavršivač, cvet sunca, drvo života, kvintensencija, magisteruim.....

Eliksir mudraca ili života: Supstanca koja produžava mladost ili život ili na neki način obezbedjuje besmrtnost, aurum potabile...
Zmaj koji proždire svoj sopsveni rep, objedinjuje višestrukost sakralnih radjanja i umiranja, proces većite obnove, transformacije..

Jaje mudrosti je simbolična slika hermetičke Vasione
Tajna života se predstavljala u alhemiji u obliku kruga koji je sastavljen od dve zmije od kojih je jedna krilata a druga bez krila a sibmol su dve prirode tela koje su spojene: postojanu i nepostojanu, muški i ženski princip..
Sunce je zlato- muški princip, Mesec je srebro- ženski princip , Mars je gvoždje..

Simbolika alhemijskih znakova je veoma raznovrsna i u simbolima je gotovo sve izraženo, od supstancije, metala, nemetala, smeša, kvintesencija, akcendentalnih osobina, aristotelove stihije, prvobitna materija, pa sve do kamena mudrosti i znakova zodijaka.

Prilog su tri tablice grafičkih simbola: (helenske, grčko-egipatske, evropsko-srednjovekovne)
Prva su grafički simboli u obliku kruga, trougla, mnogouglova figura, i linija,
Drugo su najznačajniji grafički alhemijski simboli
Treće su samo simboli zlata.

(Izvor: V. Rabinovič, Alhemija kao fenomen sredjnovekovne kulture)





Dopuna: 10 Jul 2008 13:24

Sporazumevanje -tačkom i crtom- koje je izmislio jedan filozof..
Morzeova azbuka

• 3Ovo se svidja korisnicima: tuzor, mcrule, natrix
  
  Registruj se da bi pohvalio/la poruku!

Evo i mog, zakasnelog doprinosa razmišljanjima o simbolima.

Najpre da raščistimo šta je sova predstavljala u hrišćanskoj ikonografiji:
<----

Kako se krije u mraku i plaši se svetla, sova je postala simbol Sotone, Princa tame. Kao što Sotona navodi čoveka na pogrešan put, za sovu se kaže da vara druge ptice, i da čini da padaju u zamke koje su postavili lovci.
Sova je takođe simbol samoće i sa ovim značenjem se javlja na predstavama pustinjaka u molitvi.
Njeno najstarije obeležje je, međutim, mudrost, i kao takva ponekad se predstavlja uz svetog Jeronima.
U drugom smislu, sova je atribut Hrista, koji je sebe žrtvovao, kako bi spasio čovečanstvo: "Da obasjaš one koji sjede u tami i u sjenu smrtnome..." (Luka 1:79). Ovo objašnjava prisustvo sove na scenama Raspeća.
To kaže Ferguson u knjižici "Signs and Symbols in Christian Art".
Ja dodajem i da je sova mudrica nerazdvojna pratilja boginje Atene.

Jedan poseban vid simbola je zanimljiv istoričarima umetnosti, to su amblemi. Ernst Gombrih je napisao izuzetnu studiju "Icones Symbolicae, Philosophies of Symbolism and their Bearing on Art" u kojoj se bavi pitanjem nastanka i delovanja onoga što možemo opštim imenom nazvati simbolima. On se zadržava na onim vizuelnim sredstvima koja su u periodu renesanse predstavljala dopunu reči, a amblem je najvažniji od njih. Amblem je najjednostavnije rečeno personifikovana ideja. Amblem u najvećem broju slučajeva čini ljudska figura, koja na osnovu određenih atributa i, određenog teksta koji je prati, kod nas izaziva asocijaciju na neki pojam. Ali amblemi nisu jednostavne predstave koje direktno nameću rešenje svog značenja. Da bismo otkrili to značenje potrebno je da atribute dovedemo u vezu sa ispisanim rečima, sa motom amblema. I u tome leži caka, amblem je odraz dosetljivosti njegovog izumitelja. Naravno, ta dosetljivost ne sme biti previše komplikovana kako bi amblem ostao razumljiv. Za razumevanje amblema je dakle neophodno dovesti u vezu sliku i reč, ali se prednost ipak daje vizuelnom, Gombrih citira redove iz dela "Ars Poetica" Horacija kako bi ovo lepo ilustrovao:
segnius irritant animos demissa per aurem
quam que sunt oculis subiecta fidelibus
(ono što ulazi kroz uši uzburkava um slabije od onoga što se postavlja pred pouzdane oči - moj slobodni prevod sa engleskog prevoda Horacija)
Amblemi se nadovezuju na srednjovekovne personifikacije određenih pojmova, recimo vrlina i grehova, ali za razliku od njihove ranije didaktičke uloge, amblem je više u funkciji rasplamsavanja našeg intelekta. Kao takav amblem je deo opšte pomame za simbolima neoplatoničarske renesanse.

Evo i završnih redova Gombrihove studije:
" The Platonic and the Aristotelian traditions which have here been traced in their attitudes to symbolism may be said to represent two fundamental reactions to the problem which the existence of language poses for every reflecting human being. It was the Platonists who made man feel the inadequancy of 'discursive speech' for conveying the experience of a direct apprehension of truth and the 'ineffable' intensity of the mystic vision. It was they, also, who encouraged a search for alternatives to language in symbols of sight and sound which could at least offer a simile for that immediacy of experience which language could never offer. It was this attitude too that encouraged the Romantic to seek instruction from the child, the dreamer and the primitive who must have known the world before it was strained through the filter of language. But much as art owes to this impulse, we must also acknowledge the dangers which have always lain in wait of those who spurn rational speech, the lapse into inarticulacy, insanity and, worst of all, inanity, the triviality that masquerades as profundity.
It may be argued that the Aristotelians, by contrast, kept this reaction alive by overrating the powers of language. Language, after all, is a tool, an 'organon' developed by mankind under the evolutionary pressures which favoured collaboration and communication between members of a clan or tribe. It thus became adapted to the intrasubjective worlds of facts and of arguments. It could never have performed these functions if it had not categorized the world of experience and formalized the structure of statements. The way it fulfilled this task was of course first described by Aristotle, but it is notorious that the Aristotelian tradition tended to take the categories of language for the categories of the world. In thus overlooking the blank patches on the map of experience left by language the Aristotelians did not only fail to take account of those exalted moments the Platonists wanted to convey. They failed to notice the inadequacy of language for the communication even of very commonplace subjective experiences such as muscle tone or moods. But while they overrated the power of language as a finite system they did less than justice to its flexibility and powers of creative growth. I have argued here in connection with the theory of the emblem that the Aristotelian conception of metaphor which only sees the 'transfer' of existing categories across a pre-existent network of concepts obscures the central importance of this resource which allows the speaker to re-structure reality in a passing image or a more permanent coinage. It has been equaly claimed that the Aristotelian system of logic made language appear like a closed prison and that only the conception of logic as a 'metalanguage' for the discussion of statements and inferences has made us understand the way knowledge can grow.
These technical points may seem to lead far away from the immediate subject of this essey. But maybe it is only by learning to appreciate the marvel of language that we can also learn to understand the growth of those alternative systems of metaphor which make great art more profound than any mystic hieroglyph can ever be."

Najpoznatiji i po umetnost najuticajniji zbornik amblema sastavio je Cesare Ripa, njegova "Iconologia" doživela je bezbroj izdanja. Ovo su dva amblema iz dva različita izdanja, koji predstavljaju pojmove Amicitatia i Logica

• 1Ovo se svidja korisniku: mcrule
  
  Registruj se da bi pohvalio/la poruku!

Trebalo bi pomenuti i Andreu Alkiata, italijanskog pravnika i pisca, i njegovu Knjigu amblema. Koga interesuje, na donjim linkovima može naći lepo štivo, na latinskom i engleskom. Nisam uspeo da nađem odgovarajući tekst na našem jeziku.

Andrea Alciato's Emblematum liber or Book of Emblems had enormous influence and popularity in the 16th and 17th centuries. It is a collection of 212 Latin emblem poems, each consisting of a motto (a proverb or other short enigmatic expression), a picture, and an epigrammatic text. Alciato's book was first published in 1531, and was expanded in various editions during the author's lifetime. It began a craze for emblem poetry that lasted for several centuries. We use the Latin text and images from an important edition of 1621 and we give a translation into English.
http://www.mun.ca/alciato/index.html

Usually known simply as the "Emblemata", the first emblem book appeared in Augsburg (Germany) in 1531 under the title Viri Clarissimi D. Andreae Alciati Iurisconsultiss. Mediol. Ad D. Chonradum Peutingerum Augustanum, Iurisconsultum Emblematum Liber. Produced by the publisher Heinrich Steyner, the unauthorized first print edition was compiled from a manuscript of Latin poems which the Italian jurist Andrea Alciato had dedicated to his friend Conrad Peutinger and circulated to his acquaintances. The 1531 edition was soon followed by a 1534 edition authorized by Alciato: published in Paris by Christian Wechel, this appeared under the title Andreae Alciati Emblematum Libellus ("Andrea Alciato's Little Book of Emblems"). The word "emblemata" is simply the plural of the Greek word "emblema", meaning a piece of inlay or mosaic, or an ornament: in his preface to Peutinger, Alciato describes his emblems as a learned recreation, a pastime for humanists steeped in classical culture.
http://en.wikipedia.org/wiki/Emblemata

Alciati is most famous for his Emblemata, published in dozens of editions from 1531 onward. This collection of short Latin verse texts and accompanying woodcuts created an entire European genre, the emblem book, which attained enormous popularity in continental Europe and Great Britain.
http://en.wikipedia.org/wiki/Andrea_Alciato

Alciato's genius was to recognize a certain type of riddling, moral poem as a genre and to present his work to his contemporaries in an original series. It has been argued (by Claudie Balavoine and Bernhard Scholz among others, and convincingly to us) that the emblems began and were initially intended as epigrams as such. Though (in his latter to Calvo) he seems quite alert to the signifying power of the images, these images are in words first, and are then only to be transferred to the visual realm. The later standard three- part division of the emblem into motto, picture, and emblem poem seems does not really apply to Alciato, not at least at the beginning.
http://www.mun.ca/alciato/comm.html

Evo i par ilustrativnih amblema iz Alkiatove knjige. Počinjemo sa sovicom-mudrom glavicom:
Wise, more than wordy.


Ređaju se slike kratkoga naziva. Ponovo upućujem zainteresovane da pronađu i odgovarajući tekst, pošto celina omogućava pravi uvid.
All that is most ancient is a lie. False religion.

Fortune companion of virtue.

Human wisdom is folly before the Lord On Death and Love.

One ought to move swiftly. The finest citizen.

The prince ensuring the safety. Those who are stronger and deceptive.

• 2Ovo se svidja korisnicima: tuzor, mcrule
  
  Registruj se da bi pohvalio/la poruku!

tuzor ::Trebalo bi pomenuti i Andreu Alkiata, italijanskog pravnika i pisca
Ti pravnici su čudo jedno.
"Alciato describes his emblems as a learned recreation, a pastime for humanists steeped in classical culture." ovo su prave reči koje opisuju ono što sam ja nespretno pokušala da dočaram.

Vratiću se Gombrihu, i spomenuću još jednu grupu simbola, imprese. Za razliku od amblema koji podrazumeva određenu sliku, moto i kraći tekst, impresa je svedena na sliku i par reči, kratak moto. Kratka definicija bi bila da je savršena impresa - metafora. Kao što u govoru neki pojam zamenjujemo drugim kako bi dobili živopisniji i upečatljiviji efekat, i imprese kombinacijom reči i slike, u svedenom obliku, teže istom cilju. Gombrih citira Anria Estjena koji kaže (u engleskom prevodu knjige Art of Making Devices): "It is in these Devises as in a Mirrour, where without large tomes of philosophy and history we may, in a short tract of time and with much ease, plainly behold and imprint in our minds, all the rules of Moral and Civil Life..." No impresa je i malo više od toga, jer njena snaga ne leži samo u poređenju, već i u mogućnosti da bude generalizovana. U knjigama svaku impresu uglavnom prati i komentar,koji objašnjava njeno značenje. Ali komentar sa ne zaustavlja na jednoj analogiji, cilj autora je da ih postavi što više. Ovakvo ređanje mogućih objašnjenja možemo uporediti sa varijacijama na neku muzičku temu.
Poredeći jednu impresu sa Šekspirovim stihovima Gombrih zaključuje: "But Shakespeare's verbal imagery, which is so akin in spirit to the metaphorical art of the renaissance symbolists, must, through the nature of discursive speech, be tied to a particular meaning or application. The impressa - hinc clarior - may have been felt to be do illuminating precisely because it is a free floating metaphor, a formula on which it allows us to meditate. Somehow such an image reveals an aspect of the structure of the world which would seem to elude the ordered progress of dialectic argument."

Na ovoj adresi se mogu videti brojni amblemi i imprese iz nekih francuskih izdanja.
http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/
Claude Paradin Devises héroïque - odavde su sledeće dve imprese:



non quam diu sed quam bene

in sibilo aurae tenuis

Dopuna: 08 Okt 2008 2:32

Završiću tako što ću spomenuti hijeroglife, tj. odnos renesanse prema njima. Moje dosadašnje izlaganje je bilo donekle suvoparno (tuzor je malo izvadio stvar potrudivši se da pronađe odgovarajuće linkove i Alčatijeve ilustracije, hvala) pa ću se sada zadržati na jednoj anegdoti koju Đorđo Vazari opisuje u svojim "Životima":
Citat:"Prohtelo se Bramanteu da na spoljašnjoj fasadi Belvedera izradi ukras u obliku antičkih hijeroglifa; da bi što više pokazao svoj talenat, i da bi ovekovečio ime tog pape kao i svoje, počeo je ovako: Julio II. Pont. Maximo, dao je izraditi glavu Julija Cezara, zatim most sa dva luka, što kazuje: Julio II. Pont, dok je najviši šiljak cirkusa maksimusa upotrebio za Max, čemu se papa smejao; dao je izraditi slova u veličini od jednog lakta koja liče na antička, govoreći da je tu glupost našao u Viterbu iznad jednih vrata gde je neki majstor Frančesko, arhitekt urezao svoje ime u arhitrav na isti način, izradivši onde sv. Franju, luk (arco), krov (tetto) i kulu (torre), što kada se pročita na svoj način kazuje Maestro Francesco Architettore."

Ovaj pasus na lep način dočarava igru reči i slike, dosetljivost i klasičnu učenost koje su bile osnova svih onih simbola popularnih u renesansi. Gombrih primećuje da je papa mogao imati i nekih ličnih razloga da ne prihvati Bramanteov predlog. Iz Viterba je bio Fra Đovani Nani, istoričar koji je između ostalog, pogrešno tumačeći i falsifikujući drevne spomenike i dokumenta, tvrdio da je baš Viterbo kolevka civilizacije. On je bio odgovoran i za "egipatski" program Pinturikijevih fresaka u apartmanima Bordžije u Vatikanu, i tu bi mogao biti razlog papinog nipodaštavanja nečega što je na bilo koji način bilo u vezi sa njegovim rivalom i prethodnikom.

Papa Julije II i Bramante sukobili su se još jednom po sličnom pitanju. Bramante je predlagao da se podužna osa crkve Svetog Petra (tada u izgradnji) premesti sa smera istok-zapad na smer jug-sever, kako bi se vatikanski obelisk našao ispred ulaza u crkvu. Juliju II je predočavao kako bi bilo skladno da se na trgu crkve koju je izgradio Julije II nađe spomenik Julija Cezara. Ovaj plan je zahtevao i pomeranje groba apostola Petra, i papa nije hteo ni da čuje za to. Bez zalaženja u to kakav bi zapravo bio izgled arhitektonskog kompleksa koji su činili crkva Svetog Petra i okolni objekti, možemo zaključiti da su Bramanteove ideje bile pod snažnim uticajem simbola. Za njega je obelisk bio sveti objekt, dostojan svetog mesta ispred najvažnije crkve zapadnog Hrišćanstva.

Delo koje je sigurno uticalo na ovakve Bramanteove stavove (i ne samo njegove) je "Hypnerotomachia Poliphili" (Polifolova borba u snu), roman pripisan fra Frančesku Koloni. Ovo delo je zapravo prepuno opisa arhitekture, ali donekle fantastične, pseudo antičke arhitekture. Evo šta kaže Entoni Blant ("Umetnička teorija u Italiji 1450-1600") o ovom delu:Citat:"...opisane građevine su u antičkom stilu; spomenici su prekriveni latinskim i grčkim natpisima, ili hijeroglifima koje autor neumorno prepisuje i objašnjava...Jedna od najsjajnijih zgrada koje on opisuje jeste veliki spomenik krunisan obeliskom"

Sve ovo nas još jednom upućuje na značaj antike i klasičnih tekstova u svim oblastima renesansne misli. Popularnost hijeroglifa, i simbola uopšte, je svakako sa sobom nosila i određene ezoterične prizvuke. Najznačajniji uticaj u promovisanju simbola su imala Platonova učenja, naročito putem neoplatoničarskog pokreta u Italiji, pre svega u Firenci. Uprošćeno objašnjenje bi bilo to da nam simboli neposrednije i snažnije dočaravaju istinu, baš kao što nam u svetu ideja ne bi bile potrebne reči. Dakle oni kriju neku višu istinu. Rečima svetog Pavla, "platoničara", koje Gombrih navodi:" Tako sad vidimo kroz staklo u zagonetki, a onda ćemo licem k licu; sad poznajem nešto, a onda ću poznati kao što sam poznat"

Duh antičke misli, prožimajući jednako i sveto i profano, provlačio je se kroz srednji vek da bi u pravoj eksploziji bio odgovoran za neka od najznačajnijh filozofskih, naučnih i umetničkih ostvarenja naše civilizacije. Ova priča o simbolima je samo jedan od načina da se to nasleđe sagleda.

• 2Ovo se svidja korisnicima: tuzor, mcrule
  
  Registruj se da bi pohvalio/la poruku!

tuzor, jelkice,
hvala na prilogu o simbolima gledano iz nekog drugog ugla...
A sova mi je jedan od dražih simbola imam jedan malecni privezak sove od sedefa uradjen sa kamenčićem u sredini..

Sinula mi ideja da u simbole uvrstam i tradicionalne maske starih naroda i tatoo, samo da osmislim koncept


Zmija kao simbol

Zmija kao simbol vekovima se provlači i zauzim jedno od centralnih mesta u kolektivnom nesvesnom, nacionalnom, familijarnom, ličnom..
Jedan je od najdelotvornijih arhetiova u čoveku.. Kao simbol je ambivalentan, i dobar i loš...
Zmiju kao simbol srećemo kod starih naroda: haldejaca, feničana, vavilonaca, zatim kod alhemičara,mistika, lečnika- kao njihov simbol..(zmija kao lečnik kad su pomireni vera i srce, priroda i nagon) pre više od 2000 godina stari grci su, uz mnoge bogove, imali i boga lečnika – Eskulapa.
Eskulap je bio cenjeni i poznati doktor toga doba tako da su ga grci proglasili bogom.
njegov je simbol bila zmija te se i lečnički poziv počeo označavati zmijom obavijenom oko štapa na čijem je vrhu 'ogledalo opreznosti'.

U Helenističkoj astrologiji imamo Uroborosa ili sunce-zmija.
Zmija Uoroboros, koja grize sopstveni rep, simbolizuje stvaranje, u smislu kontinuiranog ciklusa. Zmija se sjedinjuje sa samom sobom u savršenom krugu. Tada je ona slika samooplodnje: zmija, simbol života, daje život koja predstavlja kosmički životni vek....

Quetzalcoatl ili pernata zmija na jeziku astečkog naroda Nahuatl naziv je za pernato zmijoliko božanstvo antičke srednjoameričke kulture
Pernata zmija, Kecalkoatl iz mitologije Maja i Asteka, asocira na mračnu psihiku i inferiornu psihu, sa Jasnovidim" duhom i superiornim fantazijama. Na ovaj način, Pakao i Raj se podudaraju u ovoj kosmičkoj zmiji, koja je nosilac podzemnih i nebeskih svetova. Kada zmija iz gmiženja pređe u uspravljeni položaj, gubi svoje prstenove i zadovoljava se da se sva „pretvori u usta".
...
Pernata zmija ostvaruje ravnotežu između suštinskih čovekovih snaga: udružuje nagon sa inteligencijom. Igra dve uloge: daje život, i uzdiže duh. Uzimajući u obzir ova svojstva ne iznenađuje što je zmija postala simbol Medicine. Isceliteljka i proročica, zmija je "kamen temeljac okultnog. Njen otrov može da izleči, baš kao što ljubav može da ubije. Zmija je bila jedno od prvih živih bića: da li će biti u poslednje kada haos preoblači Nebo i Zemlju?

Zmija je u isto vreme i mudra i opasna-zla,
Kod alhemičara mudra zmija je simbol inicijacije. (mudra zmija ili čista vera pistis)..s druge strane kriva je za početak smrtnosti čoveka, ume da zavede, lukava je,
Zmija kao simboli takodje predstavlja mistički odnos svesnog i nesvesnog bića u čoveku...
Zmija je i granični fenomen, može naglo da se javi i išćezne, takodje i kao simbol indiviaucije, metanoje, transformacije...menja svoju kožu, mudra zmija menja svoju kožu i čuva svoju glavu...simbol je životne mudrosti, instikta...

U psihologiji..zmija je simbol nagona...falusni je znak koji plaši i opominje da se nagoni ne trebaju potiskivati već priridno doživljavati, sublimirati, transformisati...Osobe koje se plaše zmije ili ih često sanjaju, u prenosnom značenju to su potisnuti nagoni, nerešeni konflikti, strah od ljubavi, vezivanja... s druge strane, zmija i privlači čoveka a to je opet princip zadovoljstva od nagona..Zmija je povezana sa ženskim rodom, i simbol je takodje mistične, tajanstvene žene...
Zmija kao Znanje - od trenutka kada je predložila Evi da kuša voće s drveta dobra i zla. Ona je prvobitni greh! Znanje vezano za ponos, taštinu.
Zmija, koja se vuče po tlu, je „animalizirani" koren. Zavlačeći se duboko u zemlju, bežeći kroz udubine u pesku, ona je koren po svojim osnovinim obrisima, po svojoj moći prodiranja i svom polaganom i nemom kretanju.
Ali, zmija se vrlo brzo odlepljuje od majke-zemlje, uspravlja se i dostiže vrhunac. Od korena postaje grana i započinje nova dvojnost. Napuštajući zemlju, stvaralačku tvar i majku, područje senke i nesvesnog, podiže se ka nebu, usudujući se da izaziva svetlost i sunce. Njeno uspenje se vezuje za ideju o oslobodenju i sublimaciji.
I, kao što se vučenje po zemlji - polagano, smerno, jezovito - vezuje za izvore i vegetativni život, dinamična uzdizanja govore o transcendenciji, čistom duhu i „inkarniranim" apstrakcijama. Slike košmara, mučnina i patnji, zamenjuje savitljivo i otmeno njihanje, baš kao kod lista na vetru. Nekom vrstom magije, zmija - simbol zla, brutalnih sila i taštine - zamenjuje svoju kožu zvezdanom odeždom. Kakav paradoks za rodene u ovom znaku! Blatnjava ili zvezdana zmija...

Pre više od 2000 godina stari grci su, uz mnoge bogove, imali i boga lečnika i lečenja – Eskulapa. Njegov je simbol bila zmija te se i doktorski poziv počeo označavati zmijom obavijenom oko štapa na čijem je vrhu 'ogledalo opreznosti'.
Takvim se znakom želi istaknuti kako je medicina nauka koja 'obavija' mnoge druge nauke.
Eskulap je bio cenjeni i poznati doktor toga doba tako da su ga grci proglasili bogom.
Epidaurska zmija je zmija posvećena bogu lečništva Asklepiju koji je u Epidauru, helenskom gradu stare Argolide, , na obali Egejskog mora, imao hra u koji su dolazili bolesnici iz cele Helede.

Zmija je simbol opreznosti i mudrosti.

Od svih životinja koje su bile poštovane u drevnim ljudskim civilizacijama, nijedna nije bila toliko prominentna i važna kao što je to bila zmija. Zmija je bila simbol jedne grupe koja je bila veoma uticajna kod nekih ranih ljudskih društava, na obe hemisfere ove planete. Ta grupa je bila jedno disciplinovano Bratstvo, koje se posvetilo širenju duhovnih znanja i sticanju duhovne slobode. To Bratstvo Zmije, koje ću ovdje označavati samo kao Bratstvo, protivilo se porobljavanju duhovnih bića i prema egipatskim zapisima, ono se trudilo da oslobodi ljudsku rasu od okova koje su joj Nadzornici namaknuli. (Ovdje samo moram napomenuti da se pod pojmom – „Nadzornici“ ili „bogovi nadzornici“ – ovdje podrazumijevaju vanzemaljci-reptoidi, koji još od davnina kontrolišu čovječanstvo, prim.prev.)

U srpskoj mitologiji čovek se boji zmije i čini sve da predupredi njeno negativno dejstvo.
Medjutim čovek zmiju obožava i prinosi joj žrtve. Ukoliko bi se desilo da u polju slučajno izire plugom, on bi je prema drevnom verovanju propisno sahranio.
Zmija se zamišlja kao inkarnacija duša umrlih..Srpski narod veruje da zmija živi u temelju ispod kućnog praga, kraj ognjišta na mestima trajnog prebivanja čovekove duše..preci su sahranjivali svoje pokojnike ispod praga i ognjišta zbog čega su to i ujedno kultna mesta. Otuda i izreka: -Ne napuštaj kućni prag i ognjište- ima značenje moralno-nacionalnog imperativa.
U magijskm ritualima u srpskog naroda, kad se zmija ubije izmedju 28 avgusta i 21 septembra, kad joj se odseće glava i osuši, u proleće se kroz otvor kostura proseje bosiljak..i na taj način s takvim bosiljkom kad se stavi pod jastuk osoba može da stupi u kontakt sa dušama umrlih predaka.
Ako bi se na Mratince momak i devojka po verovanju pogledali kroz otvor kostura zmije, oni bi se zavoleli....Košuljica zmije po starim magijskim ritualima se koristila za kadjenje dece koja pate od preteranog straha...

• 2Ovo se svidja korisnicima: natrix, mcrule
  
  Registruj se da bi pohvalio/la poruku!

Osim one lukave zmije, odgovorne za sunovrat ljudskog roda, Stari zavet poznaje i mednu zmiju:
Citat:"A Gospod pusti na narod zmije vatrene, koje ih ujedahu, te pomrije mnogo naroda u Izrailju.
Tada dođe narod k Mojsiju i rekoše: zgriješismo što vikasmo na Gospoda i na tebe; moli Boga neka ukloni zmije od nas. I Mojsije se pomoli za narod.
I Gospod reče Mojsiju: načini zmiju vatrenu i metni je na motku, i koga ujede zmija, neka pogleda u nju, pa će ozdraviti.
I načini Mojsije zmiju od mjedi, i metnu je na motku, i koga god ujede zmija on pogleda u zmiju od mjedi, i ozdravi"
Brojevi, 21:6-9
Na nju misli sveti Jovan kada kaže:
Citat:"I kao što Mojsije podiže zmiju u pustinji, tako treba sin čovečiji da se podigne."
Jovan, 3:14"
Medna zmija je stoga u hrišćanskoj tipologiji simbol razapetog Hrista.

Zmija može biti i atribut svetog Jovana, on se slika ponekad sa peharom iz kog izlazi zmija. Imperator Domentijan je dva puta bezuspešno pokušao da mu oduzme život. Jednom prilikom mu je naredio da popije otrov, no kada je sveti Jovan prislonio pehar ustima, iz njega se izmigoljila zmija, otrov je izašao iz pehara u vidu zmije i tako je sveti Jovan čudotvorno ostao živ.

A moram da podsetim i na apotekare:

• 1Ovo se svidja korisniku: natrix
  
  Registruj se da bi pohvalio/la poruku!

simboli se mogu tumačiti samo do određenog nivoa.nakon toga,morate ih proživeti da biste ih razumeli.oni presecaju polje poimanja i postaju bilo naše krvi.tek u tom domenu čovek može stvarno reći -znam- bez tereta dokazivanja i uprkos razumu(l.d)