Stefan Malarme (18. mart 1842. - 9. septembar 1898.) francuski pesnik, jedan od osnivača simbolizma. On je najpotpunije izrazio težnje simbolizma da novim pesničkim jezikom stvaraju čistu poeziju, koja treba da otkrije apsolutnu stvarnost oslobođenu od vulgarnosti svakodnevnog života. Poezija ne treba da imenuje stvari već da stvara njihovu atmosferu, ona ne treba da kazuje nego da nagoveštava, ne da deluje opisom i slikom nego sugestijom. Ovim shvatanjem pesnik jeziku daje glavnu prednost. Za razliku od drugih simbolista koji su svoje nazadovoljsto izražavali boemskim životom, Malarme je živeo mirnim životom profesora engleskog jezika. Ali to mu nije nimalo smetalo da poeziji posveti svoj život...
Stefan Malarme je takodje tragao za novom poezijom i duhovni je otac niza avangardnih pravaca u poeziji XIX vijeka.Za razliku od Remboa,koji je tragao za dubljom podsvjesnom i artisticki napor da dosegne ideje,koje se slute iza stvarno-sti."Slikati ne stvar,nego ucinak sto ga ona proizvodi",to je jedan od njegovih opstih principa.On nastoji da zamraci smisao,italac tek sluti i domislja znacenje pjesme, koja lici na vracanje.Malarme je pisao uglavnom duze pjesnicke tvorevine, poeme- ( Popodne jednog fauna ) i sonete,od kojih je najpoznatiji Sonet o labudu koji pocinje stihom: "zar ovaj neduzni,zivi i prekrasni dan",a govori o"poletima uzaludnim" i "labudu nekadasnjosti"
Јунак, из племена јуначнога. И мада "бој не бије свијетло оружје", он као да је послушао савет из народне песме:
"Твоје лице св'јетло на дивану!
Твоја сабља сјекла на мејдану!"
Послушао, сабљом се служио. Сабља којом је посекао до тада непобедивог косооког мегданџију и данас се чува у московском Војном музеју.
Među rijetkim slavodobitnicima u rusko-japanskom ratu pominje se ime Aleksandra-Leksa Saičića, rođenog u Vinickoj, kraj Berana, 5. avgusta 1873. godine na ognjištu dostojnoga potomka Vuka Brajotića - čuvenog komandanta Vasa Saičića.
Ovaj budući vitez i legenda rusko-japanskog rata, osnovnu školu i gimnaziju učio je na Cetinju, kao pitomac knjaza Nikole. Gimnaziju je nastavio u Dubrovniku, odakle je prešao u Beograd, gdje je stupio u „Pješadijsku podoficirsku školu”, da, „kao sin junaka i junačke porodice, bude što prije vojnik i junak pod oružjem”.
Po završetku podoficirske škole, Lekso se vratio u domovinu, gdje je postavljen za ađutanta vasojevićke brigade, u kojoj službi je ostao tri godine.
U želji da se, kao vojnik, dalje usavršava, odlazi u Carigrad, gdje stupa u redove turske vojske, kao poručnik carske garde, u kojoj službi je ostao tri godine
Povodom Leksovog napuštanja carske garde i odlaska iz Carigrada, u „Glasu Crnogorca” od 16. aprila 1911. godine, piše: „Prateći razvoj ondašnjih političkih prilika na Dalekom istoku, mladi Aleksandar, kao bujan i razborit vojnik naslućivao je: da bi tamo lako mogao i rat buknuti, te zato ostavi službu u Turskoj i prijeđe u Mandzuriju, kamo je stupio u ruskoj vojsci sa činom poručnika, u kojoj je službi na skoro zastao i onaj krvavi i čuveni rat svjetske istorije - rat između Rusije i Japana. U tome kolosalnome ratu, za pune tri godine, naš hrabri Aleksandar, ponosno je letio u prve redove neustrašivih boraca, smjelo prosipajući svoju i neprijateljsku krv, ne zaklanjajući svoja čelična prsa i junačko čelo pred masom od pola miliona bajoneta, pred gradom kuršuma i granata. On se je uvijek nagonio onamo, gdje muška prsa goli bajoneti probadaju, gdje bojni hitci viteška čela lome, gdje ljudska krv potocima vri.
Tako je naš viteški kapetan Saičić znao na dostojnoj visini čuvati sjaj i ugled crnogorskog oružja na strani.
Aleksandar Lekso Saičić (Vinicka, 5. avgust 1873. - Cetinje, 7. april 1911.) je vasojevićki junak, rođen u selu Vinicka kod Berana. Bio je kapetan crnogorske vojske, a upamćen je po neverovatnom umeću rukovanja sabljom, i po dvoboju sa japanskim samurajem, iz koga je izašao kao pobednik.
Osnovnu školu je završio a gimnaziju upisao na Cetinju kao pitomac knjaza Nikole. Gimnaziju završava u Dubrovniku odakle prelazi u Beograd gde pohađa Pešadisku podoficirsku školu. Nakon podoficirske škole biva tri godine u Crnoj Gori gde je postavljen za ađutanta vasojevićke brigade. Kao vojnik sa željom za daljim usavršavanjem odlazi u Istambul gde stupa u Turski vojsku kao poručnik carske garde gde službuje tri godine.
Učestvovao je u rusko-japanskom ratu. Crnogorski odred u tom ratu je predvodio Jovan Lipovac. Lekso je ostao upamćen jer je 1905. ubio najvećeg samuraja, koga nijedan ruski vojnik nije mogao da nadmudri, zbog čega je bio odlikovan raznim ruskim ordenjem. Čestitke na dobijenom dvoboju dobio je od admirala ruske flote Roženstvenko i admirala japanske flote Togo. Ruska vlada mu je odredila četrdeset napoleona u zlatu godišnje do kraja života. U Mandžuriji unapređen je u čin kapetana i do kraja rata komandovao je konjičkim eskadronom Amurskog dragonskog puka. Sablja kojom je savladao samuraja danas se čuva u Vojnom muzeju u Moskvi.
Osoben i buntovan, i nadasve — umetnik, dancer i koreograf, daleko ispred svoga vremena...
Dopuna: 12 Jan 2010 20:18
On je danas legenda klasičnoga baleta, ali i jedan od prvih modernih plesača i koreografa. Njegovo najpoznatije koreografsko djelo je L’apres-midi d’un faune (Poslijepodne jednog fauna), mjesecima stvarano delo od desetak minuta. Kao plesač klasičnoga baleta plesao je mnoge poznate role, ali i plesove Fokina koji je, pod utjecajem Isadore Duncan, preispitivao klasične koreografije. Kao koreograf, postavio je plesnu gestu i emotivni izričaj koji iz nje sledi iznad svima poznatih klasičnih figura...
Vaslav Nijinsky (French transcription; Polish: Wacław Niżyński; Russian: Вацлав Фомич Нижинский / Vatslav Fomich Nizhinskiy; March 12, 1890 - April 8, 1950) was a Russian ballet dancer and choreographer of Polish descent. Nijinsky was one of the most gifted dancers in history, and he grew to be celebrated for his virtuosity and for the depth and intensity of his characterizations. He could perform en pointe, a rare skill among male dancers at the time (Albright, 2004) and his ability to perform seemingly gravity-defying leaps was also legendary. The choreographer Bronislava Nijinska was his sister.
Vaslav Fomich Nijinsky (Âàöëàâ Ôîìè÷ Íèæèíñêèé; transliterated: Vatslav Fomich Nizhinsky; Polish: Waclaw Nizynski) (March 12, 1890 – April 8, 1950) was a Polish-born Russian ballet dancer and choreographer. Nijinsky was one of the most gifted male dancers in history, and he became celebrated for his virtuosity and for the depth and intensity of his characterizations. He could perform en pointe, a rare skill among male dancers at the time (Albright, 2004
Inventor, author, editor, and publisher Hugo Gernsback (for whom the prestigious Hugo Award is named) is credited with the ceation of the first science fiction pulp magazine. Titled Amazing Stories, it first appeared in 1926 and featured reprints of the speculative fiction of H. G. Wells, Jules Verne, Edgar Allan Poe and other, lesser, authors. Among Gernsback’s other publishing successes were Modern Electrics magazine, Radio Amateur News, and Science and Invention. A separate but highly successful venture were his publications via the Sexology Corporation, of which he was president. Gernsback was also responsible for the creation of the character of Baron Von Munchausen (paid brief homage in Time Bandits), who escapaded to the Moon and beyond in some of Gernsback's science fiction pieces...
....
