|
" ILUZIJA
Trazili smo se po tuđim zalutalim osmesima
blesavo razvučenim i praznim...
Jurili po ranjivim slikama bledih uspomena,
otrovnom dahu sosptvene setve...
Upijali bezvezne reči u nemim odjecima
zamorno tupim i neprolaznim...
I snili uzdah zenice, oblik i miris kolena...
San koji uzleće iznad kletve...
(...) "
Dragana Konstantinovic
&
"Da li ce me nekad tvoje ruke prepoznati
kad u nama bude
vec mnogo jeseni i zima
kad mi sjaj u oku izblijedi od kisa
i kad me mozda vise nece biti
da li ces ponekad zaplakati nocu
kad te sjeti davna zaboravljena pjesma
na sve ulice i restorane
sva ona mjesta koja ces pamtiti
po nasoj njeznosti
i ljubavi u kristalnim prozorima
plavim maglama
da li ces ponekad zaplakati
u prvi sumrak novog proljeca
u toj jedinoj preostaloj zraci
razbijenog sunca
kad osjetis jos jednom dodir moga dlana
kad me vise mozda nece biti
a sve ce biti kao prije
i ona rijeka plava
i prozori tvoje sobe okrenuti daljinama
u koje smo htjeli
da li ces me ipak zaboraviti
u predahu dviju ljubavi
a znas da nam usne od istog poljupca boluju
i da nas ista tuga progoni stoljecima"
Zheljko Krznaric
kahm, kahm...
pmilan ::Pisem poeziju vec par godina, ali je nigde ne objavljujem (ovo je prvi put). Ovde se nalazi samo mali deo onoga sto pisem...
Da li se secas dana kad ljubavi otvorila si oci,
kad sve je dobilo ukus zrelih godina
u koje smo lagano tonuli ti i ja...
Secas se dana, onih
kad trazili smo se u tudjim zalutalim osmesima,
dugim ulicama mokrim od kisa,
letnjim sutonima nad gradom;
upijali nezne reci u nemim odjecima
dugim i neprolaznim...
Snili uzdah zenica, oblik i miris usana
sa kojih su, i kada cutali smo, kretale bujice reci ljubavi...
Secas se proleca, jednog leta za nama,
dalekog...
Nekih dana u bojama neznosti,
mirisa nadolazeceg sa kojim svi zivimo
u kojeg tonemo lagano...
Hoce li me tvoje ruke prepoznati u dodirima proslosti
kad u nama bude vec previse jeseni i zima,
kad sjaj u mome oku izbledi od jesenjih kisa
pod kojima zajedno smo kisli.
Hoce li snezna noc roditi osmeh na tvom licu
kad seti te davna zaboravljena pesma
na trenutke u totalnoj samoci;
kad sledjenih pogleda prepunih nadanja
poklanjali smo jedno drugom reci koje bile su nam sve...
Da li ces ponekad zaplakati
u suton novog proleca,
u jedinom preostalom zraku
umornog sunca ispod jasena u parku,
pored klupe koja mozda nece biti tu;
kad osetis jos jednom, mozda poslednji put,
dodir moga dlana
kog dodirivala si nekad tako davno...
Da li setices se sna
kog usnila si i prozivela...
I kad nemamo sta drugo podeliti,
nikakvo drugo bogatstvo sem secanja,
kad imamo samo ljubav
kao jedini razlog, jedini spas...
Kad sve drugo bude kao pre,
ona soba, miris mora,
putevi okrenuti daljinama kojima smo hteli poc'...
Da li setices me se tada ili ipak zaboraviti,
u predahu izmedju proslosti i dolazeceg;
i kada dusa ti spozna
da usne nam od istog poljupca boluju, vekovima…
Ljubavi…
|
