|
|
|
Poslao: 23 Avg 2005 15:56
|
offline
- zoranez
- Super građanin
- Pridružio: 30 Maj 2005
- Poruke: 1014
- Gde živiš: Mbabane
|
Razocarale su me i pogodile kratko i jasno 90-te.
I dan danas se najezim kada me pitaju odakle sam, jer ... ne znam odakle nisam ... pa nema svrhe nabrajati dalje
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Poslao: 24 Avg 2005 00:22
|
offline
- Mare
- Elitni građanin
- Pridružio: 20 Feb 2005
- Poruke: 2342
- Gde živiš: Beč / Svilajnac
|
Najvece boli devedesetih... *90, *91, *92, *93, *94, *95, *96 ,*97 ,*98 ,*99...
|
|
|
|
|
|
|
Poslao: 24 Avg 2005 03:20
|
offline
- Pridružio: 09 Dec 2004
- Poruke: 6488
- Gde živiš: Nis -> ***Durlan City***
|
Sve ono sto je rekao zagor osim gunss and roses i majkla dzeksona za njega me zabole uvo bas 
|
|
|
|
|
|
|
Poslao: 24 Avg 2005 05:38
|
offline
- Pridružio: 20 Jan 2005
- Poruke: 791
- Gde živiš: Kovin
|
Šta da pišem kada će da me obrišu moderatori.
Sve je vezano za politiku.
|
|
|
|
|
|
|
Poslao: 24 Avg 2005 07:25
|
offline
- Jasmina
- Undiscovered Soul
- Pridružio: 16 Apr 2005
- Poruke: 2908
|
Zagor ::sta vam se lose desilo ili sta vas je najvise pogodilo ili razocaralo u proslim 90-tima?svejedno dali nesto privatno ili nesto sta je ceo svet doziveo i slicno..?
Ako krenem da pisem sve tragedije koje su me pogodile od 1990 do 2000, mislim da cu moci i autobiografsku knjigu da izdam, za taj period.
Svaka godina je nosila u sebi dovoljno suza da se okeani podignu za milimetar vise, sto zbog mojih licnih stradanja, sto zbog stradanja u celom svetu. Mislim na ljude, jer svaki je zivot neprocenjiv. I svaka bolna emocija usadjuje po neku novu boru tuge. Za mene nisu bile tragicne ni Dzeksonove operacije, ni fudbal, nego saobracajni udes moje sestre, bolest u porodici, razvod roditelja etc... Ne mogu da nabrajam dalje.
A globalno, jednostavno me boli i sama pomisao na sve sto se izdesavalo. 
Kao kroz maglu, i danas se secam delica berlinskog zida koji sam imala, a ponela ga sa sobom iz Nemacke kuci, kao nadu u bolje sutra. Kao da je tada sve pocelo, 1989-te godine.
|
|
|
|
|
|
|
Poslao: 24 Avg 2005 08:27
|
offline
- MoscowBeast
- Nepopravljivi optimista
- Civil Works Team Leader @ IKEA Centres Russia
- Pridružio: 22 Jun 2005
- Poruke: 7912
- Gde živiš: Moskva, Rusija
|
Ne znam zasto bi bilo koje godine bile losije ili bolje od nekih drugih... Jeste bilo tesko u tom periodu, ali bilo je i lepih stvari. Neki od nas su u tom periodu prozivljavali najlepse godine svog zivota, neki od nas su se u 90im prvi put zaljubili, a da ne pricam o sitnijim zadovoljstvima. Zato me generalno pljuvanje po tom periodu ponekad nervira, ali vise boli...
Politiku necu da gledam, ona je previse prljava da bih je pipao...
Zivot je onakav kakvim ga sami stvaramo. Ako mu pridjemo pesimisticki, bice nam crn. Ako ga gledamo kroz ruzicaste naocare, prozivecemo ga srecniji...
Osmeh na licu mnogo pomaze...
|
|
|
|
|
|
|
Poslao: 24 Avg 2005 11:42
|
offline
- zoranez
- Super građanin
- Pridružio: 30 Maj 2005
- Poruke: 1014
- Gde živiš: Mbabane
|
Da, bilo je i lijepih stvari ... moralo je, bili smo zivi, i ostali...
Devedesetih se sjecam po slikama, u sivoj boji. Sve je bilo sivo, nebo, ljudi, tlo... sve. Sjecam ih se po besmislu koji je jedini bio uvijek prisutan. Sjecam ih se po tisini, iako tiho nije bilo. I vrijeme se vuklo. Vijesti su se slusale u muku, i nisu se komentarisale. Telefon bi kidao tisinu i ... kada bi se pricalo o planovima, zeljama, to bi tako tuzno bilo, i kratkog daha, jer nije se moglo planirati sutra u svijetu koji ti i danas trga iz ruku. Radost, da, jedno kameno lice, i jedno momce u prevelikoj uniformi kad pozvone na vrata ... Dani su vajali cudne reljefe po licima ... dani ... ponekada sati ... i to je svijet koji sam prvi upoznala ... to su za mene devedesete, a onda su se stvari promjenile, i sivilo zamjenile neke jarke boje, nesretno slozene, boje koje nam nisu stajale. Onda su rekli da "je" gotovo? Ne sjecam se da se neko radovao, jer sta je to gotovo, ili bolje, sta to sad pocinje? Ratovi su teski, no nista lakse nisu praznine i pustosi koje oni za sobom ostave. Praznine koje vuku u sebe, i pustosi preko kojih sibaju vjetrine ... Covjek-zvijer... Da, bilo je radosti, maske se nisu nosile, kad po dnu hodas ne mozes pasti ...
Tesko je hodati cestom kojom se gaze i tlo i ljudi, al' zemljom kojom i smrt hoda nauci se i tuga smijati i mrak sijati, i covjek nanovo hodati...
Nema tog zla od kog se odvajkada mre, vec se samo s njime vrijeme dijeli, jedno meni, dva, tri, sto tebi, ko kako s njim igrati zna i smije...
I sad ponekad ne umijem pobjeci pitanju jesmo li sto smo ili sto morasmo, no znam da sreca nije ono sto se broji, da sreca umije i zaplakati, da je sretan onaj ko zna pasti pa USTATI ..., tvrdo stopalo zna i preko trnja, a kamen obraz samar manje zaboli .... i eto samo zato hvala devedesetim ...
|
|
|
|
|
|
