|
Sjang-Hua Dzhang: Rominjanje kishe
Velika chetka nasumice je umochena
U boju kishe s one strane prozora
Jednim lakim pokretom
Slika je dovrshena
Potezi su od providnosti vode
Kisha je moj poentilistichki izraz
Iz tog vremena
Iz okvira mog autoportreta
Iz sredishta tog kishnog mesta
Dokono ishetavam
Konachno se rastvarajuci u kishi
Mozhes li to izvesti na platnu?
Ako si vesht s jednim od tonova kishe...
Ali to je vec zaboravljena pricha
Jer kad slikam
Nabacam sve svoje boje
Shvativshi konachno:
Slikanje iz srca moguce je samo krvlju
Pod kishnim nebom shetacu s tobom ka divljim proplancima
A od kape nebeske nachinicu kishobran!
Rominjanje kishe je najtananija muzika
I nasha utuchena srca
U nju se moraju pouzdati da im donese okrepljujuci mir
Jer, u ovom slavnom dobu
Himne koje ne iziskuju hvalu
Vise iz uglova usta sa nechujnim osmesima
To je nashe najbolje i najodvazhnije ruganje
Da se podsmevamo svemu shto je bilo dato
Pod palminim drvetom
Lica nam iznenada postaju ozbiljna
Utihnuli smo od chudjenja i zhudnje
Vetar je neumoran
Vec je bezbroj puta proshao kroz kroshnje
Shumom svog srca
Na putu kucci
S rukom u ruci
Vec ne oseccamo strah
Nashavshi se pored uklesanih spomenika duzh puta
Jednom ce jedno od nas dvoje
Prvo pochinuti
Nema razloga za zhaljenje:
"Dva potoka bistrih suza shto teku niz tvoje obraze moja su neizbrisiva elegija."
|
